Çocukların gözyaşlarıyla yıkayacağız dünyayı...
Çocuklarin gözyaslariyla yikayacagiz dünyayi Hasan KayaIçsel kavgalarin bolca yasandigi topraklarin çocuklari, kurumayan gözyaslarini serer günese her sabah. Gecenin ayazindan çikmis, rüzgârin soguk eli degmis inci tanesidir o ve ögleni bulur toprakla bulusmasi.Kavgalara o kadar alistik ki bir birimizle kavgaya tutusmadigimizda basliyor kendimizle en yaman kavgalar. Ne aman bilir, ne dur durak. Destanlar yazariz, yikilmis tüm kalelerimizde elimizde kalkanimizdir kalemizin kapisi… Yalanlar yilan olur, yilan, agzindan ates saçan yedi basli ejderha. Yengin, yilgin, yenen biz, yenilen biz…Bildigimiz, bilmezden geldigimiz kavgadan baska seylerin de oldugudur. Olmazi olduran hayati anlamli kilan, güzel eden, yasanilasi yapan… Bir agacin egilen dalindaki çiçekler, bahçede solmadan kokusunu birakan güller. Yagan yagmurda islanan sokak kedisi, cami avlusuna birakilmis bir bebegin yasama direnci gibi nazli bir gülüs sokaga giren simit kokusu...Mavi donlu bir gökyüzü, meltemlere kokusunu katan denizlerin aki Akdeniz, serin dag baslari… Gidilen gidilmeyen yollarin hepsi kendimize çikar…Gözlerimiz yolda sevgiliyi beklemenin heyecani, yorgun telasi, kir çiçekleri, menekseler boynunu egmis laleler, sümbül sokaginda kir yolunda gelincikler…Ne görmek istiyorsa insan biraz da onu görüyor.Gül dalinda kanatmaya hazir diken, diken içinde gülen gonca. Gecenin zifir zindan karanligi, atlas sedef yalnizlik, gülen ay, bir dolu yildiz içinde Sari Yildiz...Nenesi yolda, kardesi bir dar geçitte pusuda vurulan Sari Gelin. En kolay sey zalim olmaktir, kanli zalim. En kanli zalim hiç kimseyi bulamayip kendini vurandir. Kan damlar hançerin ucundan, toprak utanir. Bazen bir sözle, bir bakis bir gidisle vururuz kendimizi, olmadi kendi cehennemini yaratip yanmaya hazir bir günahkâr oluruz. Düsmelerde en büyük acilari yasamak için, kolayindan kaldirip koyariz kendimizi en yükseklere. Erisilmez oldugumuzu sandigimizda, intiharin esiginde bir uçurumun basindayizdir. Kendimizden kurtulmanin zor kabul edilir, en kolay yoludur erisilmez yüksekliklerde avare gezintiler. Sümüklü haylaz bir oglanin tekme attigi sokak kedisinin, kuyruguna teneke baglamaya çalisan kizin ruhunda yirtan çigliktir karanligimiz. Acimayi bilmeyen, insafi tanimayan egilip oksamaktan korkan elimizdir çocukta cellâdin urgani olup gerilen. Hirsla, kanayan bir yaradir karincalari suya inmeye zorlayan, topragindan süren. Zor olan kardeslikti, sevgide karar kilmakti. Sevmekti incitmeden sararak.Karin beyazi, kardelen aki bir gülümseme ile masallar baslamadan yasanmaz masal mevsimi. Kadinlar masallarda hep çaliskan, hep güzel ve hep talihine küstür. En yanik türküleri kadinlar söyler, en yürek burkan zilgitlarini agitlar tutar…Erkekler çaresiz, bas egmeyen, çatik kasli, gülmeyi bir gece vakti unutmus yol vermeyen dag baslarinda eskiyadir. Tabancasi susmaz, tüfegine sürmüs mermiyi bekler öylece. Ölmezse öldürecek. Herkesten çok, her seyden fazla kendinden korkar, diyemez kendine... Çocuklar hep narin, sevgiden uzak, sevilmis. Çocuklar, çocuklarimiz gülmeye dün kadar uzak, aglamaya yarin kadar yakinlar. Çocuklarimizin gözyaslariyla yikayacagiz dünyayi. Ari, duru bir sabaha uyanacagiz…Dünya, 5 Ocak 2006 (alıntıdır...)
|
