16 Mart Halepçe ve Beyazıt Katliamlarını unutmadık!..
 

(15.03.11) - Türk sermaye devletinin tarihinin hemen her sayfasına bir katliam notu düşülebilir. Maraş’tan Çorum’a, Sivas’tan Kızıldere’ye bu hep öyledir. Özellikle Mart ayı bu katliamların ardı ardına yaşandığı, deyim yerindeyse Türk sermayesinin işçi ve emekçiler, onların temsilcileri ile ezilen halkların kanı ile beslendiği bir tarih olarak hafızalara kazınmıştır
Unutmadık ki hatırlayalım!

Belki de önce buradan başlamak gerekiyor: Bizler unutmadık ki hatırlayalım. Bir gecede sessizce katledilen binleri, üzerine kurşunlar yağdırılan emekçi kitleleri, devlet eliyle bombaların hedefi haline getirilen genç devrimcileri unutmak için ya taşlaşmış bir yürek, ya da hatırlamaktan korkmak gerekir. Bu yüzden bizler hatırlamıyoruz, ancak inat ve ısrarla, sabır ve altını çize çize hatırlatıyoruz. Bugün demokrasiden, özgürlükten dem vuranlar, dün Beyazıt Meydanı’nı ve Gazi’yi kana bulayanlardı, Halepçe’de yatan cansız bedenleri alkışlayanlardı.
Ve işte bu gerçeği bilmek ve bu gerçeğe karşı mücadele etmek, bu kan denizinin ufkunda sınıfsız ve sömürüsüz bir dünyanın yeşermesinin kavgasını vermek, unutmamayı ve kararlılıkla, inadına hatırlatmayı gerekiyor. Hatırlayabildikten, unutmamayı öğrendikten sonra korkuya da yer yok. Zira yaşanan onlarca katliama rağmen bugün halen daha sermaye düzenine kafa tutanlar, bu düzenle kıyasıya vuruşanlar varsa hiçbir katliam, devlet eliyle şekillenen hiçbir terör eylemi sonuç üretememiş demektir...
16 Mart Beyazıt ve Halepçe...

Yıl 1977... Yer Beyazıt Meydanı... Uğursuz bir pusunun bütün işaretleri ortada... Her gün polis kaynayan meydanda in cin top oynuyor. Her gün ortalıkta caka satan sivil polislerin yerinde yeller esiyor. O yıllardaki deyimiyle birkaç tane “toplum polisi”, üniversiteyi kararlılıkla ve toplu bir biçimde terk eden ve devrimci üniversitelilerden oluşan korteje eşlik ediyor. Ve derken bomba sesleri ve yere düşen 7 genç yiğit devrimci...
Yıllar sonra olay yerindeki resmi polislerden birisi konuşacak ve katliamın nasıl bir büyük organizasyonun ürünü olduğunu anlatacak. Bombayı atanın peşinden koştuğunu ama amirlerinin kendisini durdurduğunu söyleyecek. Yıllar sonra bir fotoğraf karesinde tetikçinin 16 Mart şehitlerinin görkemli cenaze törenindeki görüntülerine rastlanacak. Ve yine bu aynı tetikçinin ablası yaşanan katliamı da lanetleyecek, kardeşini eli devrimci kanına bulaşmış bir tetikçiye dönüştüren sermaye düzenini de... Asıl büyük başlarla ise ‘90’larda tekrar karşılaşılacak. Katliamın emrini verdiği söylenen tescilli faşist, Susurluk kazasında avlanacak. Tetikçinin peşinden koşmak isteyen toplum polisine dur emrini veren emniyet amirinin izine izi Hrant Dink cinayeti sonrasında Trabzon’da rastlanacak...
Yıl 1988... Başka bir 16 Mart... Halepçe Kasabası’na bir gece yarısı, bütün kasaba uykudayken kimyasal bombalar yağdırıldı. Irak ve İran savaşının sürdüğü süreçte 5 bin kişi Saddam’ın ikili hedeflerinin kurbanı oldu. Öyle ki bir gece içerisinde Saddam hem süregelen savaş içerisinde o zamana kadar elde etmediği bir üstünlüğü elde etmişti, hem de yıllar yılı topraklarında imha tehdidi altında barındırdığı Kürtler’in 5000 kişilik bir nüfusunu bir anda katlederek tarihin görülebilecek en kanlı tehditlerinden birini savurmuş oldu. Yıllar sonra Saddam’ın sonu o zamanlarda 5000 Kürdü bir gece içerisinde kimyasal silahlarla katletmesine destek olan ABD emperyalizminin yağlı urganı ile geldi. Saddam, daha önceleri kendisini besiye çeken aynı emperyalist haydut sürüsünün elinde can verdi...
Katliamların hesabını sormak için mücadele alanlarına!