Topallık, körlükten çok daha iyi bir özürmüş

[hatice58]

siteadi.com - Topallık, körlükten çok daha iyi bir özürmüş
Genç doktor, yeni doğmuş bebeğe dikkatle baktı. Birkaç kilo ağırlığındaki kırmızı bir et parçasıydı bu. Erkekti. Bir bacağı ötekinden oldukça kısa idi.

Bebek, kentin yoksul mahallelerinden birinde yaşayan, çok yoksul bir ailenin onuncu çocuğu olarak dünyaya gelmişti. Üstelik istenmemiş bir çocuktu.

Doktor, bir an düşündü. Bebeğin yaşaması da yaşamaması da elinde idi. Gerekli işleri yapmazsa çocuk ölebilir, kimse de bir şey diyemezdi. Böylece ana ve baba, bir yükten kurtulmuş olurdu. Aile çul çuval içinde zar zor geçiniyordu. Dokuz çocuğun hemen hepsi cılız ve hastalıklı idi. Böyle bir çaresizlik yuvasına gidecek olan bu bebek de sürüne sürüne yaşayacak, toplumun başına dert olacaktı.

Bunun dışında çocuk, hayatı boyunca arkadaşlarının alaylarından, itip kakılmalarından da kurtulamayacaktı. Kendisine belki “topal karga” diye bir ad takacaklardı. Bu ad bile onu yaşamı boyunca rahatsız edecekti.

Genç doktor, çaresiz hastalıklara yakalanmış olanların, ıstırap çekmemeleri için öldürülmesi yanlısı idi. Bu yüzden eski Yunanlılarda Sparta’da sakat, hastalıklı bebeklerin topluma yük olmamaları için, bir uçurumdan aşağı atılarak yok edilmelerini yerinde buluyordu.

Doğada, güçsüz ve sakat olanlara hayat hakkı tanınmıyordu. Hayat için savaşımda bulunamayacak her canlı yok olup gidiyordu. Oysa sadece insanlar, sakatlar, hastaları yaşatmak için çalışıyor; bundan da pek çok sorunlar doğuyordu.

Evet, bebeğin hayatı da, ölümü de genç doktorun elindeydi.
Birden aklına daha öğrenci iken, fakültede arkadaşları ile yaptığı tartışmalar geldi. Bunların hemen hepsi, doktorun görevinin her ne pahasına olursa olsun hastayı yaşatmak olduğunu savunuyorlardı. Tıp mesleğinin babası Hipokrat, doktorun görevinin hastayı yaşatmak olduğunu, 2300 yıldan çok önce söylememiş miydi? Bütün doktorlar okulu bitirirken, ünlü bilgininin bu konudaki sözlerini meslek yemini olarak tekrarlamıyorlar mıydı?

Bütün bu düşünceler, doktorun aklından birkaç saniye içinde yıldırım hızı ile geçti. Yitirilecek zaman yoktu. Kesin kararı hemen vermesi gerekliydi. Bebek yaşasın mı, yoksa ölsün mü?

Sonunda insancıl yanı ağır bastı. Dudaklarını yavaş yavaş bebeğin dudaklarına yapıştırıp hızla, bebeğe hayat kazandıracak ilk nefesi üfledi. Sonra nefesleri yineledi. Çok geçmeden bebeğin yüzüne hafif bir kırmızılık geldi. Körpecik, mini mini ciğerlerinden hafif bir çığlık yükseldi.

Fakat doktor hala kuşkuda idi. Acaba iyi yapmış mıydı?
Aradan uzun yıllar geçti… Yaşadığı olaylar, karşılaştığı sefalet sahneleri, kendisine yepyeni düşünceler kazandırmıştı. Şimdi her şeyi bambaşka bir gözle görüyordu… Doktor, zengin semtlerinde epey para kazandıktan sonra yoksul semtlerden birinin göbeğinde açmıştı yeni muayenehanesini. Şimdi birçok hastaya parasız bakıyor, ilaçları bile parasız olarak kendisi veriyordu.

Doktor hayatını böyle sürdürürken, bir gün büyük bir felaketle karşılaştı. Biricik oğlu, eşi ile birlikte trafik kazasında öldü. İki yaşındaki kızları annesiz ve babasız kalmıştı. Doktor, torununu büyütmeye başladı.

Kazanın üstünden on yıl geçmiş ve kız 12 yaşına gelmişti. Bir gün yatağından kalkamadı. Boynu kaskatı olmuştu. Kollarında, bacaklarında tuhaf ağrılar belirmişti. Yürüyemiyordu.

Hastalığına önce çocuk felci teşhisi kondu. Ancak sonradan bu hastalığın az rastlanır virüslü bir hastalık olduğu anlaşıldı. Hastalık o kadar az görülen bir türdendi ki, tıp kitaplarında bile bu hastalığa yer verilmemişti. Doktor, kaç yıllık meslek hayatında böyle bir hastalıkla karşılaşmamıştı. Çaresizdi. Ne olacaktı? Sevgili torunu her an başkasının bakımına bağlı bir hayat mı sürdürecekti?

Bir gün, bir arkadaşı kendisine genç bir doktordan söz etti. Bu genç doktor, bu tür hastalıkları iyileştiren bir yöntem bulmuş, bu iş için bir de hastanemsi bir yer açmıştı.
Doktor, hemen genç doktora telefon ederek bir randevu aldı. Kararlaştırılan günde torununu götürdü. Genç doktorun adı kendisine yabancı gelmiyordu. Doktor, iyice topallıyordu. Bir bacağı ötesinden epeyce kısa idi.

Sakat bacağına ısrarla bakıldığını gören genç doktor, gülümsedi: “Ayağıma bakıyorsunuz değil mi? Doğuştan böyleyim. Bu yüzden okul arkadaşlarım bana topal karga adını takarlardı… Adımı, hastanede beni dünyaya getiren doktor koymuş.”

Doktorun rengi birden uçtu. Ağzı kurudu. Yutkunması zorlaştı. Demek yıllar önce dünyaya getirdiği, ailesine ve topluma yük olmasın, sefalet içinde yaşamasın diye bir an önce ölümün kucağına bırakmayı düşündüğü bebek bu doktordu. Yıllar önce ne kadar da kör birisi olduğunu düşündü.

Ayağa kalktı. Torununun kısa bir süre sonra iyileşmesine vesile olacak bu sağlık, canlılık ve insan sevgisi dolu, ışıl ışıl bir genç olan doktora elini uzattı. Kapıdan çıkarken de kendi kendine:

“Topallık, körlükten çok daha iyi bir özürmüş” diye mırıldandı

[gezginemlak]

güzel hikaye .emeklerin için tşk ederim .saglicakla

[mnoocalan]

evet çok etkileyiciydi
benim vardığım bir kanı var böylesine özrü olan insanlar kesinlikle çok faydalı işler yapıyor ve normal insana göre daha zeki oluyorlar
arkadaşlar bu benim fikrim ltf. yanlış anlaşılmasın

[Tuncelili]

emeğine sağlık çok güzel bir hikayedi

[ICEEE]

bayıldım valla çok hoş bi hikaye ellerine sağlık

[karabiber]

Emeğine sağlık çok anlamlı bir hikaye.

Eyvallah Hatice
Gerçektende çok güzel bir hikayeydi
Emeğine yüreğine sağlık

[bulut]

teşekkürler emeğine sağlık...