Tek Renk Kızıl...

pınar09 · 16-11-2009, 07:42

29 Ağustos
siteadi.com - Tek Renk Kızıl... Sevgili anne,

11. günüm açım. Önümde 11 gündür ilk defa yemek duruyor. Bense yiyemiyorum. Yemem lazım, yemem lazım, yemem… Bana yardım et anne. Yemem lazım.
73 gündür çalışıyor, çatışıyor, yorgunluktan ölüyoruz. İnanamayacaksın ama doğru. 73 gündür buradayız. Günde 2-3 saat uyuyoruz, herhalde. 21-22 saat tetiğe bastıkça onları sokağın dışında tutuyoruz. Çevremde insanlar ölüyor. Vurularak değil, çok az onlar. Açlıktan da değil, en azından şimdilik. Yorgunluktan. Öylesine yükleniyoruz ki bedenlerimize bazıları kendiliğinden sınırı geçiyor. Bugün sadece 10-15 kiloluk havanı 300 metre bile taşıyamadan yığıldım. Önce vuruldum sandım. Silah ve patlama sesleri hiç durmuyor biliyor musun? Sonra birileri koluma girdi. Yüzlerini gördüm ama kim olduklarını bilmiyorum. Birilerine benziyorlarsa son gömülen yoldaşlara benziyorlardı. Zira yorgunluk ve açlık yüzlerindeki ayrımları silmişti, belki de onları tanıyabilmem için gülmeleri gerekirdi. Ama gülmediler ve eminim onlar da beni tanıyamamıştır. Zira bütün gözler zayıflamıştı. Beynimiz, zayıflamış gözlerimizi de seçerek kullanıyordu. Tetiğe bastıkça, onları sokağın başında tuttukça. Çünkü onları vurmazsak çember daralır. Demek ki hala onları vurabiliyoruz.
Bir an yemeğe baktım. İğrenç gözüküyor. Midem bulanıyor. Gözlerimi kaçırıyorum.
11. gün açım. Bense yiyemiyorum. Yemem lazım, yemem lazım, yemem… 111 gündür çalışıyor, çatışıyor ve hiçbir şey yemiyoruz. Kemirdiğimiz şeyleri saymıyorum. Kim üstünde bir parça reçine var diye kemirdiğimiz kozalakları “bir şey yediğine” sayabilir ki! Gene de hiç mızmızlanmıyorum. Aslında problem yemeğin iğrençliğinde değil. Kozalaklardan sonra suda kaynatılmış bol et! Evi hatırlıyorum. Et yer miydik biz? Hatırlamıyorum ama yemekler hep güzeldi. Ya da ben öyle sanıyorum. Bu yemekse iğrenç. Daha hiç tatmadım, hiçbir koku da almıyorum. Ama iğrenç buluyorum. Midemi kaldırıyor, yemeyeceğim. Halbuki 11 gün önceki yahnimiz böyle değildi. Kuşatıldığımız kamptaki son kedi ve köpekleri yemiştik. Köyde hiç kedi hatırlamıyorum. Var mıydı bilmem. Bu yüzden kedileri sever miyim, bunu da bilmiyorum. Ama yedim. Belki de benimki köpekti, bilmem. Çünkü bu Siyonistlerin sokağa girişini engelleyeceksem yemeliydim, yedim. Keşke biraz daha kedi olsaydı. Bunu yemek zorunda olmazdım. Yemek zorundayım. Kuzeyden bizimkiler gelene dek. Bizimkiler gelene dek. Geleceklerse tabi…!
Unutmalıyım. Ne olduğunu unutursam o zaman belki midem kalkmaz. Yemek zorundayım.
Tetiğe basıyorum. Yemeğimi dökmeden, tabağı soluma alarak ateş ediyorum. Son gördüğüm yoldaş Sabra, Şatilla, Miye Miye ve Aym-El Hilbe’ de de ne kuşatmanın kırılabildiğini ne de kampların düştüğünü söyledi. Öyleyse dayanmalıyız, dayanmalıyım. Hep “yaşamın merkezinde olmak gerekir” derdin. Şimdi çemberin dışı ölüm olduğuna göre kızınla gurur duyuyor olmalısın. Hala mürvetimi göremesen de. Allah nasip ederse onu da görürsün inşallah. Sahi bana bulduğun o sıska çocuğun ismi neydi, hani Beyrut’ta eczanesi olan. Hatırlamıyorum, açlık yüzünden olmalı. Ne yapabilirim ki sevimliydi tamam ama korkaktı da. Yoo, korkaklığına değil kızgınlığım. Herkes korkar. Ben de güneye, buraya, kampa gelmeye karar verirken korkuyordum. Bunu söylediğimde yüzünü hatırlıyorum, baka kalmıştı. Onunla evlenmemek için bir bahane olmadığını anlamıştı. Ama gerçekten niye gitmek istediğimi, korkarken mücadeleyi seçmemi anlayamamıştı. Beni anlamamıştı. Ölümün kol gezdiği Lübnan’da bir Şii’nin Filistin için fedakarlığını anlayamazdı. Devrim ona çok uzaktı. Halbuki buraya sağlıkçı olarak gelmeyi hayal etmesi bile ona aşık olmama yeterdi. O yoklukta iç savaşın ortasında bana kırmızı bir gül bulmuştu. Gülü almak için elimdeki parti bayrağını birkaç saniye onun eline tutuşturmuştum. O zaman fark ettim aralarındaki farkı. Gül kırmızıydı, partinin orak-çekicini ise kızıl sarmıştı. Bir yanda ölüm, bir yanda kızıl.
Yemeğe döndüm. İçimdeki ölümü, teslimiyeti, kırmızıyı kovdum. Eti ısırmaya başladım. Sanki canlıymış gibi duran eti. Öyle de sayılabilirdi zaten. Her yanımı yaşam, her yanımı kızıl sar….

Mektuba not: Yoldaş Azya çatışmaların durulduğu bir ara yemeğini yerken ve annesine mektup yazarken bir keskin nişancının tek mermisi ile vuruldu. Öylesi ne yaşam doluydu ki bunu fark etmedi bile. Ta ki üstü kıp kızıl kesilene dek.
30 Ağustos 1982
Filistin Komünist Partisi
Burc-El Baranj Askeri Komutanlık.

31 Ağustos tarihli Lübnan gazetelerinden: “Siyonist İsrail ordusu Falanjist gerillaların Sabra, Şatilla, Burc-El Baranj, Miye Miye ve Aym-El Hilbe’deki kuşatmaları sürüyor. Kuşatma altındaki kamplarda direnişçi Filistin gerillaları dün0064en itibaren ölen arkadaşlarını yiyorlar. Dini liderler iki günlük bir tartışmadan sonra bu yönde fetva vermişlerdi. Çatışmalar sonucu kampların dış savunma hatlarının kıpkızıl kesildiği söyleniyor.”

Alıntıdır...

Abudeniz · 16-11-2009, 10:04

Paylasim icin tesekkurler Pinar,eline saglik

IZA · 16-11-2009, 19:33

Eline saglik pinar güzel paylasim

**MEHMETDOST** · 16-11-2009, 20:19

teşekürler pınar güzel paylaşım eline sağlık

16-11-2009, 07:42	#1
pınar09 Dost Üyelik Tarihi: Jan 2007 Yaş: 37 Mesajlar: 3,610 Tesekkür: 201 173 mesajina 805 kez tesekkür edildi	Tek Renk Kızıl... 29 Ağustos siteadi.com - Tek Renk Kızıl... Sevgili anne, 11. günüm açım. Önümde 11 gündür ilk defa yemek duruyor. Bense yiyemiyorum. Yemem lazım, yemem lazım, yemem… Bana yardım et anne. Yemem lazım. 73 gündür çalışıyor, çatışıyor, yorgunluktan ölüyoruz. İnanamayacaksın ama doğru. 73 gündür buradayız. Günde 2-3 saat uyuyoruz, herhalde. 21-22 saat tetiğe bastıkça onları sokağın dışında tutuyoruz. Çevremde insanlar ölüyor. Vurularak değil, çok az onlar. Açlıktan da değil, en azından şimdilik. Yorgunluktan. Öylesine yükleniyoruz ki bedenlerimize bazıları kendiliğinden sınırı geçiyor. Bugün sadece 10-15 kiloluk havanı 300 metre bile taşıyamadan yığıldım. Önce vuruldum sandım. Silah ve patlama sesleri hiç durmuyor biliyor musun? Sonra birileri koluma girdi. Yüzlerini gördüm ama kim olduklarını bilmiyorum. Birilerine benziyorlarsa son gömülen yoldaşlara benziyorlardı. Zira yorgunluk ve açlık yüzlerindeki ayrımları silmişti, belki de onları tanıyabilmem için gülmeleri gerekirdi. Ama gülmediler ve eminim onlar da beni tanıyamamıştır. Zira bütün gözler zayıflamıştı. Beynimiz, zayıflamış gözlerimizi de seçerek kullanıyordu. Tetiğe bastıkça, onları sokağın başında tuttukça. Çünkü onları vurmazsak çember daralır. Demek ki hala onları vurabiliyoruz. Bir an yemeğe baktım. İğrenç gözüküyor. Midem bulanıyor. Gözlerimi kaçırıyorum. 11. gün açım. Bense yiyemiyorum. Yemem lazım, yemem lazım, yemem… 111 gündür çalışıyor, çatışıyor ve hiçbir şey yemiyoruz. Kemirdiğimiz şeyleri saymıyorum. Kim üstünde bir parça reçine var diye kemirdiğimiz kozalakları “bir şey yediğine” sayabilir ki! Gene de hiç mızmızlanmıyorum. Aslında problem yemeğin iğrençliğinde değil. Kozalaklardan sonra suda kaynatılmış bol et! Evi hatırlıyorum. Et yer miydik biz? Hatırlamıyorum ama yemekler hep güzeldi. Ya da ben öyle sanıyorum. Bu yemekse iğrenç. Daha hiç tatmadım, hiçbir koku da almıyorum. Ama iğrenç buluyorum. Midemi kaldırıyor, yemeyeceğim. Halbuki 11 gün önceki yahnimiz böyle değildi. Kuşatıldığımız kamptaki son kedi ve köpekleri yemiştik. Köyde hiç kedi hatırlamıyorum. Var mıydı bilmem. Bu yüzden kedileri sever miyim, bunu da bilmiyorum. Ama yedim. Belki de benimki köpekti, bilmem. Çünkü bu Siyonistlerin sokağa girişini engelleyeceksem yemeliydim, yedim. Keşke biraz daha kedi olsaydı. Bunu yemek zorunda olmazdım. Yemek zorundayım. Kuzeyden bizimkiler gelene dek. Bizimkiler gelene dek. Geleceklerse tabi…! Unutmalıyım. Ne olduğunu unutursam o zaman belki midem kalkmaz. Yemek zorundayım. Tetiğe basıyorum. Yemeğimi dökmeden, tabağı soluma alarak ateş ediyorum. Son gördüğüm yoldaş Sabra, Şatilla, Miye Miye ve Aym-El Hilbe’ de de ne kuşatmanın kırılabildiğini ne de kampların düştüğünü söyledi. Öyleyse dayanmalıyız, dayanmalıyım. Hep “yaşamın merkezinde olmak gerekir” derdin. Şimdi çemberin dışı ölüm olduğuna göre kızınla gurur duyuyor olmalısın. Hala mürvetimi göremesen de. Allah nasip ederse onu da görürsün inşallah. Sahi bana bulduğun o sıska çocuğun ismi neydi, hani Beyrut’ta eczanesi olan. Hatırlamıyorum, açlık yüzünden olmalı. Ne yapabilirim ki sevimliydi tamam ama korkaktı da. Yoo, korkaklığına değil kızgınlığım. Herkes korkar. Ben de güneye, buraya, kampa gelmeye karar verirken korkuyordum. Bunu söylediğimde yüzünü hatırlıyorum, baka kalmıştı. Onunla evlenmemek için bir bahane olmadığını anlamıştı. Ama gerçekten niye gitmek istediğimi, korkarken mücadeleyi seçmemi anlayamamıştı. Beni anlamamıştı. Ölümün kol gezdiği Lübnan’da bir Şii’nin Filistin için fedakarlığını anlayamazdı. Devrim ona çok uzaktı. Halbuki buraya sağlıkçı olarak gelmeyi hayal etmesi bile ona aşık olmama yeterdi. O yoklukta iç savaşın ortasında bana kırmızı bir gül bulmuştu. Gülü almak için elimdeki parti bayrağını birkaç saniye onun eline tutuşturmuştum. O zaman fark ettim aralarındaki farkı. Gül kırmızıydı, partinin orak-çekicini ise kızıl sarmıştı. Bir yanda ölüm, bir yanda kızıl. Yemeğe döndüm. İçimdeki ölümü, teslimiyeti, kırmızıyı kovdum. Eti ısırmaya başladım. Sanki canlıymış gibi duran eti. Öyle de sayılabilirdi zaten. Her yanımı yaşam, her yanımı kızıl sar…. Mektuba not: Yoldaş Azya çatışmaların durulduğu bir ara yemeğini yerken ve annesine mektup yazarken bir keskin nişancının tek mermisi ile vuruldu. Öylesi ne yaşam doluydu ki bunu fark etmedi bile. Ta ki üstü kıp kızıl kesilene dek. 30 Ağustos 1982 Filistin Komünist Partisi Burc-El Baranj Askeri Komutanlık. 31 Ağustos tarihli Lübnan gazetelerinden: “Siyonist İsrail ordusu Falanjist gerillaların Sabra, Şatilla, Burc-El Baranj, Miye Miye ve Aym-El Hilbe’deki kuşatmaları sürüyor. Kuşatma altındaki kamplarda direnişçi Filistin gerillaları dün0064en itibaren ölen arkadaşlarını yiyorlar. Dini liderler iki günlük bir tartışmadan sonra bu yönde fetva vermişlerdi. Çatışmalar sonucu kampların dış savunma hatlarının kıpkızıl kesildiği söyleniyor.” Alıntıdır... Benzer Konular Bir Bolşeviğin �Ütopyası�: Kızıl Yıldız... renk körlügü... Kızıl Bayrak... Kızıl Ordu... Share Share this post on Digg Del.icio.us Technorati Twitter __________________ Ben bir ırmağım, dağlardan coşarım Akma deme bana, ben akarak yaşarım

16-11-2009, 10:04	#2
Abudeniz Dost Üyelik Tarihi: Mar 2007 Yaş: 50 Mesajlar: 1,485 Tesekkür: 1366 808 mesajina 26425 kez tesekkür edildi	Paylasim icin tesekkurler Pinar,eline saglik Share Share this post on Digg Del.icio.us Technorati Twitter __________________ ,,,BiLmeyen Ne BiLsin Bizi, BiLenLere SeLam oLsun,,,

16-11-2009, 19:33	#3
IZA Onursal Dost Üyelik Tarihi: May 2007 Bulunduğu Yer: Kizlarimin yanindayim en degerli varliklarim Yaş: 47 Mesajlar: 832 Tesekkür: 704 507 mesajina 1243 kez tesekkür edildi	Eline saglik pinar güzel paylasim Share Share this post on Digg Del.icio.us Technorati Twitter __________________ мυтℓυ єтмι¢єкѕєη мєѕgυℓ∂є єтмι¢єкѕιη, νє∂αℓαя кσуѕα∂α вαzєη gιтмєк gєяєкιя...

16-11-2009, 20:19	#4
MEHMETDOST Admin Üyelik Tarihi: Jul 2009 Bulunduğu Yer: Defne / Hatay Yaş: 54 Mesajlar: 19,973 Tesekkür: 7377 2690 mesajina 33646 kez tesekkür edildi	teşekürler pınar güzel paylaşım eline sağlık Share Share this post on Digg Del.icio.us Technorati Twitter