Dostun Sayfasi - Işığıma

Tüm ömrümü sırtlayıp
Yunus Emre misali seni aramaya çıktım.
Bazen gecenin içinde karanlığı delen
Bir yıldız oldun
Ama ardından yine kayboldun.
Bazen de, tüm dünyayı aydınlatan ay parçası oldun.
Yolumu kaybetmemem için rehberim
Oluyordun tüm gece
Bazen de yaşamın gizemli labirentlerinden
Geçebilmem için umut oldun.
Ve tekrar devam ediyordum yürümeye.
Bazen ise okyanusların sonsuzluğuna gömülüyordun,
Adın "bilinmezlik" oluyordu.
Birden yükselen sesler
"O bilinmezliktir,
O tanrıdır,
Yeryüzüne indirmek imkansızdır" diyordu.
İşte böyleydi tüm umutsuzların felsefesi.
İmkansız derken yok ediyorlardı aslında
Oysa, her sonsuzluğun da bir sonu vardır mutlaka.
O nedenle
Okyanusların sonuna ulaşıp,
Seni bulmak içindi yola devam etmem.
Birden seni Şam'da
Gül bahçesinde görüyordum,
Tam da bulduğuma inanmıştım ki
Bir rüyadan uyandım
Ve bir anda kayboluverdin.
II.
Ömrüm boyunca o an gördüğüm
Cennet bahçesini aradım durdum,
Dervişler misali her önüme çıkana
Sordum seni,
Ama yoktun.
Dağlara çıktım orada da bulamadım
Ama seni aramaktan hiç vazgeçmedim
Sonra,
Marmara'nın ıssız bir adasında olduğunu
Haber aldım
Bana bu sırrı veren
Dicle ve Fırat'ın kendisiydi.
Onlar da akmaya başladı Marmara'ya doğru,
Seninle okyanuslaşan Marmara'yla buluşmak için.
Arayışlarım kalbimin kapısını çalınca
Kalbimde aramaya başladım seni
Ömrümün son yıllarında.
Oysa, yıllar önce bilemeden
Çok uzaklarda arıyordum seni.
Bugün ise çok mutluyum!...
Çünkü sen;
Kalbimdeki umut,
Damarlarımdaki kan,
Gözümdeki ışık,
Beynimdeki özgürlük oldun artık.