|
ölüme Yatanlar
1.
Ağzı köpük karnı kızıl kanlar içinde küheylanlar Durmadan vuran mahmuzlardan huysuz kan ter içinde Doğu’ya doğru koşuyor ve küheylânların en irisinin üstünde küheylan kadar asi küheylan kadar ürkek ufuklarımızı karartan haki renkler üstüne Yeşil bereler sunuyordu ve yaldızlı düğmeler... 2. Bir tarafta dalkavuk ninnileriyle demokrasi beşiğini sallayanlar hakilerin «altı kadife döşeli» diye siyah postallarını öperken beri yanda geniş sağrılı küheylanların karnını döven mahmuzlardan sivri mahmuzlardan uzanan; hakilerin kuşattığı toprak evlerin koynuna ışık düşmemiş gecelerinde ölüm uykularından koparılan bebelerin körpe etlerine batan çıngıraklı ivgiler! 3. Ve bizimkiler düşüyorlardı birer birer! kimi dinginliği döven mavzer senfonilerinin bitiminde susarak kimi kendini güneşin kızıl salkımlarına asarak çırılçıplak sabahlarımıza doğmak için, doğmak ve birbirine vurdukça sıkılan sıkıldıkça donan dondukça inci tanesi gülmeleri donuklaştıran kurşun renkli sabahlara gökkuşağı tokasıyla vurmak için 4. Bizimkilerdi; Güneşimizi örten siyahları silmek için aldırmadan morarmış tenlerine ölümüne direndiler! Bizdendiler; Ölümüne direnmek yetmiyorsa; «Ölüme yatarız» dediler Ve yattılar 5. Hissediyorlardı hergün biraz daha yaklaşan ölümün soluklarını Hiç düşmedi dillerinden «son gün»e kadar eksilmedi yüreklerimizden Yaralı yüreklerimizden çıkardıkları hayat tınıları... Biraz daha uzatmak için geriye kalanların hayatlarını; her an dirhem dirhem hergün adım adım gelen ölümden vazgeçmediler 6. Dışardakilerin kan çanağı gözleri Yedi kat duvarların ötesinden aldırmadan bakışları donduran buz saçağı yüzlere görüyordu bizleri konuşuyordu bizlerle; «kim öğretti yavrum sana bu halinle de gülmeyi? Bir deri bir kemik gördükçe seni bazen çözülüyor tevekkülüm; Benim, inanç sularımda açan ve solmayan gülüm Yine de sen olduğun yerde bildiğin gibi davran Bunlar da geçer çünkü Dünya kurulalı beri durmaz döner devran...» 7. karşımızdakiler taş çıkartırcasına orta çağ zorbalarına... Bu, tutkuları kutsallaşmış maviliklere akan yolcuları ölüm geçitlerinde vurdular!.. Dağ taş inledi kurt-kuş ağıtlara durdu düşürülen fidanların acısından; - Rüzgarla güneş Bir kez daha herkes duysun bir türkü söylediler; maviliği tutsak ufuklarda elele, Tozutmaya kalkan rüzgarın girdabına girilmez Boynuna halat takılsa da güneş batmaya sürüklenmez Ne kadar erken batarsa o kadar erken doğar Zorla yaratılan karanlıktan fayda beklenmez!.. -Temmuz ‘84- Bir Direniş Odağı - METRİS |
yüreğine,ellerine,emeğine sağlık dostum.
|
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +2 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 18:42 . |
Telif Hakları vBulletin v3.8.4 © 2000-2024, ve
Jelsoft Enterprises Ltd.'e Aittir.