Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar...
siteadi.com - Ankara'ya öyle yakışırdı ki kar. - Yılmaz Erdoğan
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar
Kimse keman çalmaz belki ama çok keman çalınsın bağlarında diye yapılmış
Gri sisli binalar
Alnının ortasında ciddi bir devlet asabiyeti
Çok kötü günlermiş gibi en genç zamanlar
Bu zulüm bu sevda bitmezmiş
Sevmek bir halkı sevmekse aşk o zaman sevmekmiş
Biz bir şeyi delicesine severiz ama Tanrım neyi?
Kahve önü çatlak mozaik
Bel kemiğine tehdit kürsüler üstünde çok sigara içen öğrenciler
Bir daha asla yaşayamayacağı aşkları teğet geçerken
Hep onu sevmeyenleri severek
Hep onu sevenin gözlerinden kalabalıklara kaçarak
Karışarak toplumcu gerçekçi yalnızlıklara
Yüksek rakımlarda çatlamış dudaklarını bir İzmirli güzele dayatmak varken
Hep kardeş olacak değiliz ya yaşasın halkların sevgililiği
Soyut bir sevdaya beşik kertilmiş olan
Dağda çoban şehirde şark çıban sayılan
Fırat’ın büyük elleri, Ararat’ın kızgın yelleri, Çilo’nun derin nefesleri
Gülü asan kente hukuk mukuk okumaya, mümkünse o arada da memleketi kurtarmaya gelmiş Anadolu çocukları
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar
Belki balkona kar seyretmeye çıkar diye sevdiğimiz kızlar
Çok dibimiz donmuştur ve çoğu zaman bu kar mevzu kızlara yeterince ilginç gelmemiştir
Hiçbir şey kapalı bir dükkan kadar hüzünlü gelmez insana Ankara’da
“Yoksa bugün bir hayat yaşanmayacak mı ?” duygusu çöker bütün bozkıra
Kimse keman çalmaz belki,
Belki bu film hiçbir zaman o kadar fiyakalı olmayacak ama
Hiçbir lahmacun da o okul yolundaki 3. sınıf lokantadakinin tadını vermeyecek bir daha
Çok daha iyilerini yedim sonra bizzat Urfa’da hatta
Ama hiçbirinde o kadar aç oturmadım sofraya
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar
Çok yabancı bir soluktu yüzü bazı bilinmez derin ıslağından anla ki sıkıldı bizim konsolosluktaki konuklar
Öyle deme Ankara’yı sevmeyene bir zulümdür bu kadar insanın neden Ankara’yı bu kadar çok sevdiğini anlamadan Ankara’da yaşamak
Yollarına hep sevdiğimiz insanların adlarını vermediler ama
Biz her duvara bilvesile onların adlarını yazarak yaşadık
Kül ve betondan mürekkep
Yaşadıkça yaşanılası gelen o tuhaf bozkır kokusunda
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Asfaltlar ışıldar,
Bir günden bir sürü gün yapan
Mesai saatlerinde hiçbir şey yapan hiçbir şey alıp hiçbir şey sunan
Rakıyı bol sulu içen dokunmasın için değil çabuk bitmesin diye devletin tekel rakısı
Hep kağıtlara bakarak hep kağıtlardan bakarak
Hem Neşet Ertaş’ı hem Bülent Ersoy’u aynı anda sevmeyi başararak
Karısının bayat ekmeklerden yaptığı tatlıyı çok beğenmeyerek ama yine de bu tasarrufunu takdir ederek
Boynu hep kıdemli bir atkının içinde saklıyken hep bir şeylere birilerine küsmüş gibi yürüyen memurlar
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Asfaltlar ışıldar, buz tutardı resmi yalanlar
Biz şimdi kapalı bir kuruyemişçi dükkanının ki bütün plan kar altında tuzsuz ayçekirdeği çitleyip yanı sıra Bafra içmektir
Kötü ışıklandırılmış vitrininden umutsuzca içeri bakan
Kimliği gereğinden fazla sorgulanmış
“Merhaba”dan çok “Çıkar ulan kimliğini” denmiş
Yani sistem kendi verdiği kimliği zırt pırt geri istemektedir
Doğduğu yer yüzünden doğuştan kavgacı zannedilen ama pek çoğu kavgadan nefret eden kavgacı, esmer, cesur, korkak
Çoğu Kürt çoğu Türk çocuklardık
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Ha sonra belki Ahmed Arif’in aklına hiçbir şairin aklına gelmeyecek
Çünkü hiç kimse bir daha Ankara’yı onun kadar sevemeyecek
Bir şiir iştemeli
Kar altındadır varoşlar, hasretin nazlıdır Ankara
Ustam yine sen bilirsin ama hangi Aralık’ta bir şair ölmüşse
İşte o en netameli aydır bence
Ankara’ya öyle yakışırdı ki kar
Asfaltlar ışıldar, yalanlar
Şimdi ve sonra
Ne zaman Ankara’ya kar yağsa
Elim, gönlüm, çocukluğum buz tutar

YILMAZ ERDOĞAN