İdam edilen Ömer Yazgan’ ın son mektubu

crazydark · 15-01-2008, 09:26

İdam edilen Ömer Yazgan’ ın son mektubu 25 yıl sonra bulundu - 9 Nisan 2007
siteadi.com - İdam edilen Ömer Yazgan’ ın son mektubu
78’liler Federasyonu Sekreteryası 1983’te idam edilen yiğit devrimci Ömer Yazgan’ın 25 yıldır devlet tarafından alıkonulan ve ailesine teslim edilmeyen son mektubuna ulaştı. 09 Nisan 2007 tarihinde, Ankara 78’liler Derneği’nde Emek ve demokrasi güçlerinin temsilcilerinin de katılımıyla yapılan basın toplantısında Ömer’in son

mektubu açıklandı.

Ömer Akyazı, Mehmet Kanbur, Erdoğan Yazgan ve Ramazan Yukarıgöz'le beraber 28 Ocak 1982’de İzmit Kapalı Cezaevi’nde idam edildi. THKP-C Üçüncü Yol savaşçıları Akyazıda gerçekleştridikleri bir eylem sonrası yakalandılar. Eylem sırasında Ali Aktürk, Metin Adil Toraman şehit düşerken diğer dört devrimci daha sonra idam edildi.
Yazgan'ın son mektubu aşağıdadır.

29 Ocak 1983

Sevgili Anama, Babama ve Kardeşlerime,

Şu anda saat 04.00 ve ben infaz için son hazırlığım olarak bu mektubu yazıyorum.

Bundan böyle benim düşmanlarım sizlerin de düşmanıdır. Siz olmasanız da benim kanımı

yerde bırakmayacak kardeşlerim var. Halkımızın yazgısı bu değil. Çok evladını

kaybetti. Ama bir gün kazanmayı da öğrenecek. Diğer devrimciler sizlerin evladıdır.

Tarih, biz zulme karşı çıkanları her zaman haklı çıkardı, çıkaracak.

Malım mülküm yok ki miras bırakayım. Size ve yoldaşlarıma ancak mücadele anılarımı

miras bırakabilirim. Ben şu anda oldukça moralliyim. Beni tek üzen şey, Türkiye Halk

Kurtuluş Partisi-Cephesi’nin bir üyesi olamadan ölüme gitmektir. Gelecek

devrimcilerin birliği ile partimizin geleceğidir, buna inanıyorum.

Halkımızın mücadelesi haklıdır, meşrudur. Meşru olmayan, bu zorbaca düzeni

sürdürmekten yana olan katillerdir. Biraz acele etmek zorundayım. On dakika bile

bana çok görüldü. Elimde kelepçe ile yazmak zor. Yeğenlerim geleceğimizin umududur.

Ben düşüncelerimi daha önce çok yazdım. Burada tekrarlamama gerek yok. Bana inanın

yeter. Gözyaşlarınızı düşmanlardan gizlemeyi öğrenmelisiniz. Kesin olarak

soğukkanlılığınızı yitirmeyin.

Az sonra son görevimi yapmak üzere darağacına çıkacağım. Sloganlarımı haykıracağım,

dizlerim titremeyecek. Yirmi yedi yaşına bastığım bu gecenin sabahını kimse

unutmayacak. Ellerinizden öperim.

Tek Yol devrim. Kahrolsun Faşizm.

Ömer Yazgan için İnönü Alpat'ın 23 Eylül 2005 Birgün'de yayınlanmış bir yazısı

Ölürken bile asaletinden kaybetmeyenlere

Polatlı’da geçirdiği okul yıllarında arkadaşları arasındaki lakabı "ekmek kafaydı". Kafasının şekli ekmeği mi andırıyordu yoksa bu lakabı alacak özel bir olay olmuş muydu şimdi hatırlamak zor. 1957 yılında doğdu Ömer Yazgan. Babası Polatlı PTT’sinde müdürdü. İlçenin bürokrat aileleri arasında sayılırlardı. Tanışıklığımızın nedeni bu muydu yoksa sadece ağbim in okul arkadaşı olmasından mı kaynaklanıyordu, bilemiyorum. Ama bilinen bir şey var; bizim eve sık gelir giderlerdi, askeri öğrenci olması nedeniyle Polatlı’dan ayrılması ilişkimizin kesilmesine yol açmadı, hatta diyebilirim ki, bizim 1973 yılında Ankara’ya taşınmamızla daha bir yoğunlaştı.
Onların delikanlılığa adım atmaya hazırlandığı yıllarda ben ilkokul öğrencisiydim. O yaştaki bir çocuk için eve gidip gelen "ağbilerin" önemi malumunuzdur. O yıllarda Ömer Yazgan bende ne tür izler bıraktı, işin doğrusu çok ayırt edici değil. Dolayısıyla iz bıraktığı asıl yıllara, anılara geçiş yapmak gerekiyor.
Ömer Yazgan ve arkadaşları Kızılay Ataç Sokak’taki evimizin hafta sonları misafiri olurlardı çoğu zaman. Bazen iki üç kişi gelirdi, bazen tek başına Ömer abi. Her çocuğun subay olmaya özendiği bir dönem olmuştur. Benimki, subay kıyafetleriyle Ömer abi ve arkadaşlarını evde misafir ettiğimiz günlere rastlar. Gözlerimi kapattığımda kendimi subay üniformasında düşlediğim çok anlar olmuştur. Ömer abi ve arkadaşları gibi olacaktım ama; filinta gibi, yakışıklı, kibar, sevecen ve mutlaka asi… Gelir, hal hatırdan ve annemin yaptığı o güzelim yemeklerden sonra odaya çekilir, saatlerce okuyup tartışırlardı. Açıkçası, subay olduğumu düşlerdim ama onlar gibi kalın kalın kitaplar arasında hiç düşünmezdim kendimi. Mola için boşalttıkları sırada odada gördüğüm yastık altına hafiften itelenmiş tabanca mı etkiledi beni yoksa Lenin’in "Materyalizm ve Ampriyokritisizm" kitabı mı? Tartışılmaz ilki. Söz silahlardan açılmışken, bir haylazlığımı yazmadan geçemeyeceğim. Okuldan eve döndüğümde odamda bir valiz gördüm. Annem, "Ömer bıraktı, gelip alacak" dedi. Ben de bir merak, hiç sormayın. Epey bir mücadele ettim ama engelleyemedim kendimi. Valiz içinde gördüğüm onca alet edevat nasıl da heyecanlandırmıştı beni. Ama bir taraftan Ömer abiye karşı ayıp ettiğimi düşünüyordum, diğer taraftan açıkçası ürkütmüştüm.
Bizim evle kurdukları trafik yavaş yavaş seyrekleşiyordu. Belli ki, işlerin mecrası değişmeye başlamıştı. Emek Mahallesi’nde bir ev tuttu abim onlara. Ondan sonra gelip gitmediler pek ama uzaktan da olsa haberlerini alıyorduk. THKP-C Üçüncü Yol olarak bilinen örgütlenmeyi yaratmışlardı. Ordu içinde epey bir taraftar buldukları, sert silahlı eylemler gerçekleştirdikleri duyuluyordu. Orduyla ilişkilerini koparmışlar, aranır konuma düşmüşlerdi. Onu son görüşüm de bu dönemde oldu. İstanbul’da uyuşturucu işlerinin organize edildiği ileri sürülen Arjantin isimli pavyonu basmışlar, pavyon fedaileri ve silah seslerine gelen güvenlik güçleriyle çatışmışlardı. Hatırladığım kadarıyla olay sırasında, bir arkadaşları yaralı yakalanmış, bir asker de hayatını kaybetmişti. Babasıyla bizim evde buluşması o olaydan bir süre sonra gerçekleşmişti. Aranıyordu, babasının niyeti oğlunu teslim olması için ikna etmekti. Yadırgayan çıkar mı aranızda bu duygusu için bir babayı? O gün, babanın çaresizce ağlamasına tanık oldum, Ömer abinin duygusallığına ve inanmışlığına.
Sonra, o meşhur Akyazı soygununun detaylarını öğrendik; soygundan öte cesaret ve arkadaşlık öyküsünün. Akyazı’da kuyumcu soygununu gerçekleştirdikleri sırada esnaf ve kolluk kuvvetleriyle büyük bir çatışmaya giriyorlar. Çemberi yarıp kaçıyorlar. Uzaklaşıyorlar ama bir arkadaşlarının arabada olmadığını fark ediyorlar. Yüzlerce polisin, askerin ve silahlı esnafı n olduğu sokağa yeniden dönüyorlar. Çatışma yeniden alevleniyor. Yaralı arkadaşlarını alıyor ve tekrar uzaklaşıyorlar. Filmlerde görebileceğimiz sahneler yaşanıyor, Akyazı sokaklarında. Ancak benzin depoları delindiği için fazla kaçamıyor ve yakalanıyorlar.

Bildik hikâye değil sonrası, yakalanmalarından başlayarak idam edildikleri ana kadar, deyim yerindeyse, kök söktürüyorlar. Ne konuldukları cezaevinde ‘dirlik düzenlik’ kalıyor ne de tutuklulara giydirmeye çalıştıkları tek tip elbise. Ömer Yazgan, Erdoğan Yazgan, Ramazan Yukarıgöz ve Mehmet Kambur, hani şimdi, Marmaris’te keyif çatan paşanın başkanlığındaki konseyin 28 Ocak 1983 tarihindeki "asılsınlar" kararından bir gün sonra İzmit Cezaevi’nde darağacına çıkartılıyorlar.
Geçen hafta Ömer Yazgan için sarf ettiğimiz satırları bir kez daha hatırlayalım: "Ömer Yazgan’ı asarak, onu yalnızca ortadan kaldırmak istemediler, soldaki asaleti yok etmeyi hedeflediler. Siyah beyaz dalgalar halinde önümüzden geçenlerden birisi de oydu; hal hatır sorulduğunda bile yanakları al al olan, her haliyle sessizliğin ve kibarlığın erdem olduğunu hissettiren, ölürken bile asaletinden hiçbir şey kaybetmeyen…"
Ne diyelim, yüreğin kan ağlamasının ötesinde duygular yaşıyor insan, düşündükçe. Bir Ömer abinin yüzünü aklıma getiriyorum bir de onu darağacına gönderenlerin. Ömer Yazgan için ne yazılsa kafi gelmeyeceğine eminim. Tıpkı, ölümünden sonra yazdığım bu şiir gibi, tıpkı bu yazı gibi…

Gün ağarır, gün ağlar
ardından genç kızlar sana sunar
çeyizlerini
alnından ayazla öptüğüm
yiğidim, körpe boyunlara
geçirilir mi
şafağın ilmiği
Gün o ki, yeni sevgililer
yaratıyor
yeniden ayrılıklara
yaralı kuşlar gibi, dönüp
dolaşıp
omzuma konuyor arkadaşlar
vurgunum, yanı başında
ayaktayım işte
can verebilmek
için sana
Mektuplar alıyorum uzak
şehirlerden
yüreğimin kabzasına işleyip
yırtıyorum
bıçak darbeleriyle uyanıyorum
uykudan
beraber yattıklarımızı
düşündükçe
Bıyıklarından kan damlıyor
bir çocuk
doğuyor gözleri eşkıya kıvılcımı,
kıvırcık saçlı
adı senin adın
sancılı kuşum benim, kanlım
yüreğim yeni kuşatmalara
hazırlıyor kendini

15-01-2008, 09:26	#1
crazydark Aktif Üye Üyelik Tarihi: Jun 2007 Bulunduğu Yer: ankara Yaş: 45 Mesajlar: 209 Tesekkür: 0 10 mesajina 11 kez tesekkür edildi	İdam edilen Ömer Yazgan’ ın son mektubu İdam edilen Ömer Yazgan’ ın son mektubu 25 yıl sonra bulundu - 9 Nisan 2007 siteadi.com - İdam edilen Ömer Yazgan’ ın son mektubu 78’liler Federasyonu Sekreteryası 1983’te idam edilen yiğit devrimci Ömer Yazgan’ın 25 yıldır devlet tarafından alıkonulan ve ailesine teslim edilmeyen son mektubuna ulaştı. 09 Nisan 2007 tarihinde, Ankara 78’liler Derneği’nde Emek ve demokrasi güçlerinin temsilcilerinin de katılımıyla yapılan basın toplantısında Ömer’in son mektubu açıklandı. Ömer Akyazı, Mehmet Kanbur, Erdoğan Yazgan ve Ramazan Yukarıgöz'le beraber 28 Ocak 1982’de İzmit Kapalı Cezaevi’nde idam edildi. THKP-C Üçüncü Yol savaşçıları Akyazıda gerçekleştridikleri bir eylem sonrası yakalandılar. Eylem sırasında Ali Aktürk, Metin Adil Toraman şehit düşerken diğer dört devrimci daha sonra idam edildi. Yazgan'ın son mektubu aşağıdadır. 29 Ocak 1983 Sevgili Anama, Babama ve Kardeşlerime, Şu anda saat 04.00 ve ben infaz için son hazırlığım olarak bu mektubu yazıyorum. Bundan böyle benim düşmanlarım sizlerin de düşmanıdır. Siz olmasanız da benim kanımı yerde bırakmayacak kardeşlerim var. Halkımızın yazgısı bu değil. Çok evladını kaybetti. Ama bir gün kazanmayı da öğrenecek. Diğer devrimciler sizlerin evladıdır. Tarih, biz zulme karşı çıkanları her zaman haklı çıkardı, çıkaracak. Malım mülküm yok ki miras bırakayım. Size ve yoldaşlarıma ancak mücadele anılarımı miras bırakabilirim. Ben şu anda oldukça moralliyim. Beni tek üzen şey, Türkiye Halk Kurtuluş Partisi-Cephesi’nin bir üyesi olamadan ölüme gitmektir. Gelecek devrimcilerin birliği ile partimizin geleceğidir, buna inanıyorum. Halkımızın mücadelesi haklıdır, meşrudur. Meşru olmayan, bu zorbaca düzeni sürdürmekten yana olan katillerdir. Biraz acele etmek zorundayım. On dakika bile bana çok görüldü. Elimde kelepçe ile yazmak zor. Yeğenlerim geleceğimizin umududur. Ben düşüncelerimi daha önce çok yazdım. Burada tekrarlamama gerek yok. Bana inanın yeter. Gözyaşlarınızı düşmanlardan gizlemeyi öğrenmelisiniz. Kesin olarak soğukkanlılığınızı yitirmeyin. Az sonra son görevimi yapmak üzere darağacına çıkacağım. Sloganlarımı haykıracağım, dizlerim titremeyecek. Yirmi yedi yaşına bastığım bu gecenin sabahını kimse unutmayacak. Ellerinizden öperim. Tek Yol devrim. Kahrolsun Faşizm. Ömer Yazgan için İnönü Alpat'ın 23 Eylül 2005 Birgün'de yayınlanmış bir yazısı Ölürken bile asaletinden kaybetmeyenlere Polatlı’da geçirdiği okul yıllarında arkadaşları arasındaki lakabı "ekmek kafaydı". Kafasının şekli ekmeği mi andırıyordu yoksa bu lakabı alacak özel bir olay olmuş muydu şimdi hatırlamak zor. 1957 yılında doğdu Ömer Yazgan. Babası Polatlı PTT’sinde müdürdü. İlçenin bürokrat aileleri arasında sayılırlardı. Tanışıklığımızın nedeni bu muydu yoksa sadece ağbim in okul arkadaşı olmasından mı kaynaklanıyordu, bilemiyorum. Ama bilinen bir şey var; bizim eve sık gelir giderlerdi, askeri öğrenci olması nedeniyle Polatlı’dan ayrılması ilişkimizin kesilmesine yol açmadı, hatta diyebilirim ki, bizim 1973 yılında Ankara’ya taşınmamızla daha bir yoğunlaştı. Onların delikanlılığa adım atmaya hazırlandığı yıllarda ben ilkokul öğrencisiydim. O yaştaki bir çocuk için eve gidip gelen "ağbilerin" önemi malumunuzdur. O yıllarda Ömer Yazgan bende ne tür izler bıraktı, işin doğrusu çok ayırt edici değil. Dolayısıyla iz bıraktığı asıl yıllara, anılara geçiş yapmak gerekiyor. Ömer Yazgan ve arkadaşları Kızılay Ataç Sokak’taki evimizin hafta sonları misafiri olurlardı çoğu zaman. Bazen iki üç kişi gelirdi, bazen tek başına Ömer abi. Her çocuğun subay olmaya özendiği bir dönem olmuştur. Benimki, subay kıyafetleriyle Ömer abi ve arkadaşlarını evde misafir ettiğimiz günlere rastlar. Gözlerimi kapattığımda kendimi subay üniformasında düşlediğim çok anlar olmuştur. Ömer abi ve arkadaşları gibi olacaktım ama; filinta gibi, yakışıklı, kibar, sevecen ve mutlaka asi… Gelir, hal hatırdan ve annemin yaptığı o güzelim yemeklerden sonra odaya çekilir, saatlerce okuyup tartışırlardı. Açıkçası, subay olduğumu düşlerdim ama onlar gibi kalın kalın kitaplar arasında hiç düşünmezdim kendimi. Mola için boşalttıkları sırada odada gördüğüm yastık altına hafiften itelenmiş tabanca mı etkiledi beni yoksa Lenin’in "Materyalizm ve Ampriyokritisizm" kitabı mı? Tartışılmaz ilki. Söz silahlardan açılmışken, bir haylazlığımı yazmadan geçemeyeceğim. Okuldan eve döndüğümde odamda bir valiz gördüm. Annem, "Ömer bıraktı, gelip alacak" dedi. Ben de bir merak, hiç sormayın. Epey bir mücadele ettim ama engelleyemedim kendimi. Valiz içinde gördüğüm onca alet edevat nasıl da heyecanlandırmıştı beni. Ama bir taraftan Ömer abiye karşı ayıp ettiğimi düşünüyordum, diğer taraftan açıkçası ürkütmüştüm. Bizim evle kurdukları trafik yavaş yavaş seyrekleşiyordu. Belli ki, işlerin mecrası değişmeye başlamıştı. Emek Mahallesi’nde bir ev tuttu abim onlara. Ondan sonra gelip gitmediler pek ama uzaktan da olsa haberlerini alıyorduk. THKP-C Üçüncü Yol olarak bilinen örgütlenmeyi yaratmışlardı. Ordu içinde epey bir taraftar buldukları, sert silahlı eylemler gerçekleştirdikleri duyuluyordu. Orduyla ilişkilerini koparmışlar, aranır konuma düşmüşlerdi. Onu son görüşüm de bu dönemde oldu. İstanbul’da uyuşturucu işlerinin organize edildiği ileri sürülen Arjantin isimli pavyonu basmışlar, pavyon fedaileri ve silah seslerine gelen güvenlik güçleriyle çatışmışlardı. Hatırladığım kadarıyla olay sırasında, bir arkadaşları yaralı yakalanmış, bir asker de hayatını kaybetmişti. Babasıyla bizim evde buluşması o olaydan bir süre sonra gerçekleşmişti. Aranıyordu, babasının niyeti oğlunu teslim olması için ikna etmekti. Yadırgayan çıkar mı aranızda bu duygusu için bir babayı? O gün, babanın çaresizce ağlamasına tanık oldum, Ömer abinin duygusallığına ve inanmışlığına. Sonra, o meşhur Akyazı soygununun detaylarını öğrendik; soygundan öte cesaret ve arkadaşlık öyküsünün. Akyazı’da kuyumcu soygununu gerçekleştirdikleri sırada esnaf ve kolluk kuvvetleriyle büyük bir çatışmaya giriyorlar. Çemberi yarıp kaçıyorlar. Uzaklaşıyorlar ama bir arkadaşlarının arabada olmadığını fark ediyorlar. Yüzlerce polisin, askerin ve silahlı esnafı n olduğu sokağa yeniden dönüyorlar. Çatışma yeniden alevleniyor. Yaralı arkadaşlarını alıyor ve tekrar uzaklaşıyorlar. Filmlerde görebileceğimiz sahneler yaşanıyor, Akyazı sokaklarında. Ancak benzin depoları delindiği için fazla kaçamıyor ve yakalanıyorlar. Bildik hikâye değil sonrası, yakalanmalarından başlayarak idam edildikleri ana kadar, deyim yerindeyse, kök söktürüyorlar. Ne konuldukları cezaevinde ‘dirlik düzenlik’ kalıyor ne de tutuklulara giydirmeye çalıştıkları tek tip elbise. Ömer Yazgan, Erdoğan Yazgan, Ramazan Yukarıgöz ve Mehmet Kambur, hani şimdi, Marmaris’te keyif çatan paşanın başkanlığındaki konseyin 28 Ocak 1983 tarihindeki "asılsınlar" kararından bir gün sonra İzmit Cezaevi’nde darağacına çıkartılıyorlar. Geçen hafta Ömer Yazgan için sarf ettiğimiz satırları bir kez daha hatırlayalım: "Ömer Yazgan’ı asarak, onu yalnızca ortadan kaldırmak istemediler, soldaki asaleti yok etmeyi hedeflediler. Siyah beyaz dalgalar halinde önümüzden geçenlerden birisi de oydu; hal hatır sorulduğunda bile yanakları al al olan, her haliyle sessizliğin ve kibarlığın erdem olduğunu hissettiren, ölürken bile asaletinden hiçbir şey kaybetmeyen…" Ne diyelim, yüreğin kan ağlamasının ötesinde duygular yaşıyor insan, düşündükçe. Bir Ömer abinin yüzünü aklıma getiriyorum bir de onu darağacına gönderenlerin. Ömer Yazgan için ne yazılsa kafi gelmeyeceğine eminim. Tıpkı, ölümünden sonra yazdığım bu şiir gibi, tıpkı bu yazı gibi… Gün ağarır, gün ağlar ardından genç kızlar sana sunar çeyizlerini alnından ayazla öptüğüm yiğidim, körpe boyunlara geçirilir mi şafağın ilmiği Gün o ki, yeni sevgililer yaratıyor yeniden ayrılıklara yaralı kuşlar gibi, dönüp dolaşıp omzuma konuyor arkadaşlar vurgunum, yanı başında ayaktayım işte can verebilmek için sana Mektuplar alıyorum uzak şehirlerden yüreğimin kabzasına işleyip yırtıyorum bıçak darbeleriyle uyanıyorum uykudan beraber yattıklarımızı düşündükçe Bıyıklarından kan damlıyor bir çocuk doğuyor gözleri eşkıya kıvılcımı, kıvırcık saçlı adı senin adın sancılı kuşum benim, kanlım yüreğim yeni kuşatmalara hazırlıyor kendini Benzer Konular Cunta tarafından idam edilen devrimci Ramazan Yukarıgöz' ün son mektubu... 'Hangi idam en acısız?' tartışması... İdam Sehpasi... Share Share this post on Digg Del.icio.us Technorati Twitter