Yalnızlıktan Kurtulmak

[Sisi]

siteadi.com - Yalnızlıktan Kurtulmak


Hepimizin bunaldığı, yalnız kaldığı dönemler olmuştur mutlaka.
Hiçbir şey yapmak istemediği, hayattan zevk almadığı, hayatın boş ya da anlamsız geçen uzun bir zaman diliminden ibaret olduğunu düşündüğümüz dönemler hani...
Böyle dönemlerde bazı insanlar bundan kurtulmaya çalışır, bazılarıysa daha da içlerine kapanır, yalnızlaşırlar. İşte değinmek istediğim asıl konu da bu. Yani “yalnızlık”…
Gerçekten yalnızlığı sever mi insanlar yoksa alıştıkları belki de alışmak zorunda oldukları için mi sevdiklerini zannederler? Bu birbirine “yoksa” kelimesiyle bağlanan iki yargı aslında birbirinden o kadar ayrı şeyler ki. Bazı insanlar alışırlar yalnızlığa belki alışmak zorunda olduğu için alışırlar ama sonuç aynıdır. Alışkanlıklar kolay kolay sökülüp atılamazlar. Bakın bir söz de nasıl anlatılmış alışkanlıklar "İlk gördüğümüz zamanlar korktuğumuz nice şeyler vardır ki, zamanla alışır, hiç aldırmaz oluruz”. Evet...
Aslında tam olarak budur alışkanlık yani yalnızlık. İnsanı yavaş yavaş ama epey derinden kemirir. Yavaş yavaş etkisini gösteren bir zehir gibi usulca öldürür yaşama sevincini insanlara karşı olan sevgimizi. Önce korkarız yalnız kalmaktan bu kelime ürkütür ilk duyduğumuzda bizi. Sonra alışırız ya da alıştığımızı zannedip kabulleniriz. Mutlu olduğumuzu söyleriz ve buna kendimizi de inandırırız. En kötüsü de korkarız. Korkarız bu lanet olası alışkanlığı bırakmaktan.
Karmakarışık bir yapboz oyunu olarak gördüğümüz ama çözmeyi bile denemediğimiz şu hayatın, bir parçasından tutup doğru olmasa da yerleştirme cesaretini göstermeye karar vermek bir işkencedir bizim için. Bu yapboz oyununda kaybolmamak, dünyada var olduğumuzu gerçekten yaşadığımızı hissetmek için önce üzerimizdeki şu ölü örtüden (yalnızlıktan) kurtularak, güneşin her gün yeniden doğduğunu, kaybetmenin soyadının vazgeçmek olduğunu hatırlayarak, hayata inat umutla gülümseyerek başlamalıyız hayata...

Çok mu zor kurtulmak? Kölesi değil efendisi olmak söküp atmak bazen zincirleri, kuralları ha?