Dostun Sayfasi - KuŞlar Ve Tel ÖrgÜler

Özgürlükler ve tutsaklıklar...

Bir karikatürde görmüştüm. Sıram sıram dizili kuşları bir el birbirine bağlıyordu. Birbirine bağlanmış kuşlar tel örgüleri oluşturuyordu.

Çarpılmıştım, çünkü özgürlüğü simgeleyen bir varlığın 'insan eli' yle tutsaklığı simgeleyen nesneye (cisme) dönüşebileceği sıra dışı bir biçimde vurgulanıyordu. Ayrıca yapıta ustalıkla yerleştirilmiş olan 'insan eli', 'insan' olarak bizleri derin sorgulamalara yönlendiren ayrı bir vurguyu içeriyordu.

Özgürlük ve tutsaklık gibi iki karşıt kavramın nesneleşmiş (somutlaşmış) durumları olan kuşlar ve tel örgüler ile karşı karşıya idim. Ne yazık ki ağır basan hatta kazanan tel örgülerdi; tutsaklıktı ve kaybeden kuşlardı; özgürlüktü. 'İnsan eli' terazinin dengesini tel örgülerden yana bozuyordu.

Yapıtta tel örgülerin/ tutsaklığın kazanması toplumsal bir gerçeği ifade ediyordu. Önceleri esir kamplarını ve cezaevi duvarlarını çevreleyen tel örgüler gittikçe evlerimizi ve okullarımızı çevreliyordu. Diğer bir deyişle özgürlüklerimiz sınırlanıyordu; tutsaklaşıyorduk. Yani yapıtta kuşların kaybetmesi gibi, toplumsal yaşamda da özgürlük, özgürlüksüz bir yaşamın söz konusu olamayacağını düşünürsek, biz insanlar kaybediyorduk.

Çevremize ördüğümüz tel örgüler aslında içimize, düşüncelerimize ördüğümüz tel örgülerin dışarı taşmış haliydi. Bir yansıma veya dışavurum da değildi, evet basbayağı tel örgüler taşıyordu beynimizden evimize, okullarımıza...

Her geçen gün tel örgülerin uzunluğu artıyordu. Özgürlüklerimiz sınırlandırılıyordu. Birileri sınırlar çiziyordu. Sorgulamayı bırakalım düşünemiyorduk bile. Düşünemedikçe tutsaklaşıyorduk. Tel örgüler örüldükçe örülüyordu beynimize, yüreğimize...Yitiriyorduk kimliğimizi her yeni tel örgüyle.

Birileri benliğimize öyle hükmediyordu ki, 'dur' diyemiyorduk. Düşüncelerimize, yüreğimize örüyordu da tel örgüleri karşı koyamıyorduk.

Tel örgülerin öte tarafı özgürlükler tarlasıydı, umuttu. Görürdük ama varamazdık. Ancak o umuda ellerimizi uzatabilirdik. O umut birilerine aitti, düşüncelerimize tel örgüleri çekenlere... Yalnız onlar yaşayabilirdi orada; biz yaşayamazdık. Umutsuzlukla doldurmuşlardı varlığımızı. 'Ulaşamazsınız' demişlerdi ve biz de 'ulaşamayız' demiştik bir kere.

Ulaşamıyorduk...

'İnsan eli', ellerimiz, tel örgülerdi. Kendimizi yitirdiğimiz, yeryüzünde hiçbir türün kendi türüne yapmayacağı zalimlikleri kendimize yaptığımız yetmiyormuş gibi, bir de kuşları acımasız bencilliklerimize alet ediyorduk.

Ulaşamıyorduk...

Yeryüzündeki bütün eşitsizliklerin, katliamların, tutsaklıkların tek sorumlusu bizlerdik. Çünkü bizler, düşünce yapı-mızla, irademizle doğayı istediğimiz biçime sokabilecek bir varlıktık. Bu yönüyle asıl ve tek sorumlu bizlerdik.

Ulaşamıyorduk...

Hiç mi ulaşamayacaktık?

Elbette hayır! Bir gün kesinlikle ulaşacağız, çünkü bu dünyayı tutsaklıklar tarlası haline getiren bizler aynı şekilde onu bir özgürlükler tarlası yapabiliriz.

Yeter ki, insani duygularımız daha ağır bassın, yeter ki, önce 'insan' diyebilelim.

O zaman ne katliamlar olurdu ne de eşitsizlikler. Tel örgüler sökülürdü. Böylece öz kimliğimize yeniden kavuşurduk. Bir parçası, bir organı olduğumuz doğayla da uyum içerisinde, kardeşçe yaşardık. İnsan gibi insan olurduk.