Bir Dosta Mektup

[[asi_dusler]]

Selam ile…
siteadi.com - Bir Dosta Mektup


Sevgili dostum mektubunu aldım. Sana uzun zamandır yazmamadan, vefanın, dostluluğun kalmadığından, artık dünyanın çivisinin çıktığından dert yanmışsın. Çok duygulandım bu duygulu sözlerine. Mektubun beni alıp, çocukluğuma götürdü.

Televizyonların hayatımıza girmeden önceki zamanlarda, gaz lambası ışığı altında ninelerimizden dinlediğimiz masallarda devler, birde cüceler olurdu. Devler, kendilerini her şeyin üstünde görür, herkesin kendilerine boyun eğmelerini ister, keyfi uygulamalar yapar, her yaptığında haklı sayardılar kendilerini. Yegâne otorite, egemen güç görürlerdi kendilerini. İmtiyaz sahibiydiler. Herkesin kendileri gibi düşünmelerini, kendileri gibi giyip, kendileri gibi yiyip içmelerini, tek tip kafa yapısı, tek tip insan olmalarını isterlerdi. Herkesin hizaya gelmesin emrederler, emirlerinin yerine gelmesini emrederlerdi. Astıkları astık, kestikleri kestikti. Ali kıran, baş kesendiler. Masal boyunca zavallı cücelere yapmadıklarını bırakmaz, onlara hayatı zindan ederlerdi. Bizde, çocuk akıllarımızla devlere kızar, onlara içimizden aklımıza geleni söylerdik. (Sesli söyleyemezdik, çünkü dini bütün olan ninemiz hemen kızar “ Yere tükürün, ağzınız pis oldu, onlar kötüde olsalar kötüye kötü laf söylenmez. Gâvura dahi gâvur demeyin.” derdi. Bizde o aklımızla tükürür, gavura gavur demeyip de kime gavur deyeceğiz diye sormazdık. ) Cücelerden yana olur, devlere karşı savaşırdık. Büyük meşakkatlerden ve azimle sürdürülen kutlu bir mücadeleden sonra dev yenilir, zafer cücelerin olurdu. Biz bu zafere cücelerden daha çok sevinirdik. Bu bizim devle olan savaşımızın zaferiydi. Bu zafer mutluluğuyla yataklarımıza yatar, gece rüyalarımızda devlere karşı, cücelerin saflarında zaferler kazanırdık.

Sonra büyüdük, masallar, devler ve cüceler hayatımızdan çıktı, gerçek dünya ile yüz yüze kaldık. Yani uyandık çocukluğun tatlı rüyasından.

Hani rahmetli Nesreddin hocanın yolu bir gün bir köye düşer. Yerde buz, havada ayaz var. Soğuk insanın iliklerine işliyor. Hocam sığınacak sıcak bir ev bulmak ümidiyle evlerin arasına dalıyor. Köyün azgın köpekleri hocayı görünce hışımla seğirtiyorlar. Hocam şaşkın, can tatlı. Sağına-soluna bakınıyor. Yerdeki taşları görünce, hemen bir taş alıp köpeklere atmak için buzlar arasındaki taşlara doğru hamle yapıyor, ama nafile buzlar taşları yere çivilemiş gibi. Ve Hocam tarihe geçen meşhur sözünü söylüyor: Bu nasıl köydür taşları, köpekleri salı vermişler.

Ve büyüyünce birden kendimizi taşların bağlı, köpeklerin özgür olduğu bir dünya içinde bulduk. Hayatın hiçte öyle masallarda olduğu gibi olmadığını gördük. Her şeyimizi bir bir yitirdik. Önce ninem çekildi hayatımızdan, sonra çocukluğun o tatlı düşleri. Masallarımızı da televizyon yedi, çocukken kurduğumuz pembe düşleri de devler. Ve hayatımıza bir sürü yeni şey girdi. Gerçek hayatın devleri de bir başkaydı. Öyle masallardaki gibi tek gözlü, iri cüsselide değillerdi. Bizim gibi insandılar, ama masallardaki devlerden daha azgın, daha doymaz, daha çok kan içicilerdi ve her yerdeydiler. Cücelerin de masallardakinden daha çok ve inatçı olduğuna şahit olduk.

Biz büyüyünceye kadar çok şey değişti hayatta. Değişmeyen tek şey devlerin sonuydu. Onlar gerçek hayatta da cücelerle girdikleri savaşı hep kaybettiler, kaybetmeye de devam ediyorlar. Kaybedenler hep devler, kazananlar hep cüceler oldu. Ve hepte böyle devam edecek. Her ne kadar taşlar bağlı, köpekler açık olsa da. Dünyanın her ne kadar çivisi çıksa da.

[Memoli]

Eline saglık dostum bu bana biraz tanıdık geldi ve cokta hoş ve güzel bir mektup

[Corumlu]

Sagolasin belki bu mektubu taniyan olabilir ama ben tanimiyordum
hepimizin dusundugu ama boyle guzel bir sekilde anlatamadigi bir konu,
Cocuklugumu ve gercek dunyayi hatirlattigin icin tesekkurler emegine saglik

[Daywalker]

Alıntı: [asi_dusler]´isimli üyeden Alıntı | Mesajı Göster

Ve büyüyünce birden kendimizi taşların bağlı, köpeklerin özgür olduğu bir dünya içinde bulduk. Hayatın hiçte öyle masallarda olduğu gibi olmadığını gördük. Her şeyimizi bir bir yitirdik. Önce ninem çekildi hayatımızdan, sonra çocukluğun o tatlı düşleri. Masallarımızı da televizyon yedi, çocukken kurduğumuz pembe düşleri de devler. Ve hayatımıza bir sürü yeni şey girdi. Gerçek hayatın devleri de bir başkaydı. Öyle masallardaki gibi tek gözlü, iri cüsselide değillerdi. Bizim gibi insandılar, ama masallardaki devlerden daha azgın, daha doymaz, daha çok kan içicilerdi ve her yerdeydiler. Cücelerin de masallardakinden daha çok ve inatçı olduğuna şahit olduk.

Biz büyüyünceye kadar çok şey değişti hayatta. Değişmeyen tek şey devlerin sonuydu. Onlar gerçek hayatta da cücelerle girdikleri savaşı hep kaybettiler, kaybetmeye de devam ediyorlar. Kaybedenler hep devler, kazananlar hep cüceler oldu. Ve hepte böyle devam edecek. Her ne kadar taşlar bağlı, köpekler açık olsa da. Dünyanın her ne kadar çivisi çıksa da.

Gerçekten de güzel yazı olmus tebrik ediyorum dost.

[pınar09]

paylaşımına emeğine sağlık dostum.

[[asi_dusler]]

Ben tşk ederim dostlar..Çocukken gerçekle yüzleştirecek masal kahramanlrımız vardı..Teknolojinin esiri oldukca şimdiki çocuklar için bunlar olmayacak..