bir teselli(mektup)

[ZiLAN]

Buyur otur
siteadi.com - bir teselli(mektup) Çoktan bekliyorduk seni
Şöyle selamsız gelsen de olur
Çekinme
Bu, şu, o, çevrende gördüğün herkes yüküne ait
Korkusuz bölüştür çığlığını
Çığlığındaki bizi


Hani zemherinin koynundan yaprak yaprak düşerken dağlar, mazinin duru sayfalarına. Dileklerimiz yıldızların gülüşüyle şavkıyıp suların, taşların ve namus bellediğimiz değerlerimizin yaralarına konarken, satırlarına kan kokusu ve kuru ekmek kırıntılarının kutsallığı bulaşmış özlemlerimizle yine bize geri dönerdin.
Koynumuzda, yastıklarımızın altında, aramalarda darmadağınık edilen elbiselerimizin içinde, nice elektrik sancılarına tanık olmuş ellerimizin sayfalarına dokunduğu kitaplarımızın arasında saklardık, direngen düşüncelerimizin sıcaklığıyla jelâtinlediğimiz mektuplarımızı.
Baharları ve bayramları görmeden içimizi aşındırmaya çalışan yılların karanlığında, dağ ateşinin aydınlığıyla ışıtırdı umutlarımıza giden tutsak patikaları, bir dışarıdakiler fısıldardı zarfların hayatına, bir biz.
Mektuplar;
— Ben geldim, sırtımda yalnızlığına neşter harflerle. Ve tek başınıza olmadığınıza ait işaretlerle… Ben geldim”
Biz; Açlığın diş geçiremediği benliğimizle içtenliğimizin ve inancımızın sesiyle yeniden örüyorduk, aksiseda olduğumuz yanıtları.
Ejderha değildik, yine de kâr ediyordu bir şeyler, mahpushaneye ne kadar erken inse de gece. Omzumuzda su katılmamış aydınlığımızla dalardık hücrelere, uykulara ve voltalara.
Dışarıda boynu bükük nehirlerin ağıdına karışırken mahsum güllerin yaprakları ve kelebekler ömründen az yaşamaya mahkûm edilirken, kimyasal yayılımı tehditlerle. İnadına ölerek büyüyen bir nesil kimliğinin tescili idi, mazgallardan yüreğimize koşandı, mektuplar.
Dışarıda global bozulmuşluğun zehirine bulaştırılmaya çalışılan kardeşlerimizin, hısımlarımızın ve benzeş fikirlilerimizin bizi tanıklığa çağırarak aklanmak için bize yaslanışları idi, yalansız ve deva bekleyen istençleriyle uğradıkları tapınaklardı, mektuplar.
Karamsarlık kıskacında yüzümüzü güldüren uçsuz, bucaksız sevinç deryasıydı, gözlerimizden içimize dalgalanıp direncin kökleriniz ıslatarak, yaşamımıza kan taşıyan.
Bütün cevheri sıkılmış ve zamana yaydırılmaya çalışılan beyaz ölümün en çok korktuğu yaşam emaresinin büyük harflerini taşırlardı avuçlarında.
Onurunu umutların önünü tıkama bekçiliğini yaparak ayaklar altında çiğneyip onursuzluğun darağaçlarına çekenler, yılgın ruhlarıyla en çokta muştularla nakışlanmış, sadece bizim anlayabileceğimiz aforizmatik biçimde istiflediğimiz yazdıklarımızdan korkarlardı. Ve her satırın kalbine bir hançere dönüştürdükleri karalama darbelerini ne kadar hınçla atarak çoğaltsalar da; biz, bize benzeyenler ne anlatılmak istenildiğini, ne anlamamız gerektiğini bilirdik, yolları uzatılıp adresleri farklı kılınsa da mektuplarımızın.
Mektuplarımız ellerimize ulaşmasa da gömüldükleri yerden çığlıklarını duyumsayışımıza çeker, süzer ve sindirirdik belleğimize. Yolu kesilen her mektubun yitikliği üzerinde başka bir tane daha yeşerirdi, Anka kuşu misali küllerinden yine doğarak. Yâda yitikliğin mezarına gümlen gerçeklik yitikliğin balçığıyla sıvanamıyordu. Ne kadar didik didik edilip ırzına geçilsede mektupların, el değmemiş ve apak, günden çok yarına mal olmuşluğuyla haykırarak… Bize ait olan yine bize dönüyordu.
Bir dönemler aynı düşüncelerle buluşanların birbirlerinin gözlerine bakmalarını bile yasaklayanlar, bize havayı, suyu, voltayı, dilimizle hal hatır sormamızı ezanın hiddetiyle zehire dönüştürüp, çürüyerek pişmanlığın dizlerine çökmemizi beklerlerken, satırlarımızdan dip karanlığa savrulan yüreklerimizin engince konuştuğunu gördüklerinde kahroluşları kadar korkuyla çırpınarak yapabildikleri en büyük çare, çaresizce sessiz çığlıklı mektuplarımızı faili meçhule götürmekti. Bilmezlerdi ki bize ait olan bizdeydi. Yüreğimizi bir kere tanıyan, araya boşluk girse de mesajını alırdı, akıbeti bilirdi. Çünkü mahpushaneden dışarıya, dışarıdan içeriye birbirine dönük seslenen inançlarımızın önünü kesmek imkânsızdı. Ve faili meçhule giden mektuplarımızın nabzı her zaman atardı. her şeye rağmen, birbirimizi görürdük.

Buyur otur
Çoktan bekliyorduk seni
Şöyle selamsız gelsen de olur
Çekinme
Bu, şu, o, çevrende gördüğün herkes yüküne ait
Korkusuz bölüştür çığlığını
Çığlığındaki bizi…

[mnoocalan]

emeğine sağlık zilancım sağolasın

[AYIŞIĞI]

senin zati her paylaşımın bi harika..tekrar yüreğine sağlık

[pınar09]

bencede paylaşımların hep güzel,yüreğine sağlık güzel insan.

[ZiLAN]

Değerli yorumlarınız için teşekkür ederim dostlar.