Kurutulmuş bir çiçek
 

Yıllar sonra karıştrırken şiir defterimi,
buldum bir yaprağın arasında
Rengi sararmış
boynu bükük bir kır çiçeği...


rüzgara boyun eğmiş,
yağmura kucak açmış,
görse de yediverenlerin rengini
bir kere bile dememiş
neden soldum böyle diye...


kimbilir nasıl açmış bir zamanlar,
kokusunu salmış göklere.
güneşin her doğuşunda ,
boyununu doğrultmuş
sararacağını bile bile...


En güzel sözlerin yerini almış,
koparılmış dalından birgün,
ses çıkarmamış..


batırmamış dikenlerini,
kanatmamış uzatılan elleri,
kanasa da kendi yüreği ...


yıllar sonra güneşi gördüğünde,
gülümsemiş sevgi dolu bir yüreğe...


Gözlerden süzülen tek bir damla gözyaşı
Ona can olmuş yeniden...