Ankara'ya



Aslında bir çıkış yolu aradım , evet aradım !!!!
Ve en sonunda buldum.
Kuma saklamalıydım kafamı
Öyle derinde olmalıydı ki kafam kulaklarım sağır , dilim lal olmalıydı.
Ama ellerim dışarda kalmalı
Ve sevdiklerime dokunmalıydı .
Bu aptalca bir kaçışdı biliyordum ama çare buydu.

Yapacak daha iyi ne vardı ki ?
Kaçmaktan başka ...


Terkettim şehrimi İstanbul'a sığındım.
Kuşattım hüzünlerimle yedi tepeyi.

Valizimde annemin ördüğü soğuklara inat bir kazak,
Yünlü bir çorap ve sanırım gizlice yerleşen birkaç hatıra vardı...

Dolaştım sokaklarda bir kadeh rakıda boğazı geçtim.
Sonra ellerim başımın arasında başladım düşünmeye , kendimi dinlemeye.

Baktım sancı hala duruyor yerinde
Ne şehiri değiştirmek ne kuma gömülmek yetmezmiş meğer kaçmaya.

Yani herşey gibi kaçmayıda beceremedim

Dündüm bak ..

Değişen ne var yada ben neyin değişmesini umdum
Sanıyorum yüreği söküp atma zamanı geldi
Ve ebedi uykuya kaçma vakti
Evet vakit tamam

Hoşcakal ey şehir ben gidiyorum ...


Ey sevgili şehir Ankara Sana Dönüyorum ...