gözüme düşen saçlarım ve içime düşen kaybetme korkusu
siteadi.com - dikilen fidan hiç birini takmazdım eskiden belkide ümitlerimin kaybolusundan
kalan izlerdi bunlar hiç bir zaman unutmadım yasamanın insana verilen bir ceza oldugunu ve hiç bir zaman unutmadım her düşmana karsı bir dost oldugunu beni kaybeden tek şey bedenim oldu çünkü artık o bana ait deildi düşüncelerim le birlikte sonsuz karanlıga sürüklendi şimdi fazla acı çekmesemde açmıyor eskisi gibi çiçeklerim şimdi şimdi anlıyorum ailemin kıymetini şimdi özlüyorum sıcak çayın tadını ve şimdi vuruor güneş gözüme ama hiç pişman degilim benimkisi sadece yasayabilme arzuzu çünkü keşke tekrar yasayabilsem ve bedenime her vuruluşunda ben bir dikilen fidanım siz vurdukça çiçek açmaya devam edebilecegim desem keşke..........