Dostun Sayfasi - Annesini özleyen tüm ana kuzularına

ANNELER VE OĞULLARI

Bizim gibi yaşı otuz beşi aşmış (kırka yaklaşmış demekten korkuyor muyum?) erkeklerin anneleriyle paylaşacak ne çok şeyi vardır! Yazık ki paylaşılamaz; anneyle oğulun bütün beraberlikleri uzun sükûtlarla geçer. Görünen sükûttur, ne var ki sessiz konuşmalar, upuzun dertleşmeler sürüp gider içten içe... Ana ve oğul, susarak anlaşırlar; bir hüzün denizinden geçer gibi susarak...

Dokunulmasa, bozulmasa bu sessiz konuşmalar, kim bilir ne uzun saatler alır ve daima içe akıtılan gözyaşlarıyla son bulur. Bizim yaşlardaki erkeklerin, başını annesinin dizine koyup ağlamak ihtiyacı vardır. Nedeni, niçini sorulmaz... Ve yaşı altmışı bulmuş anneler de, gözlerini oğullarının gözlerinden kaçırarak, için için ağlamak ister. Bir anne, içinde düğümleyip durduğu hikâyesini, ancak gözleriyle, onlar taşımaz olunca da gözyaşlarıyla anlatır. O hikâye, hiçbir zaman gün yüzüne çıkmayacaktır! Nasıl bir yaşamın içinden geçerse geçsin, yaşı altmışlara varmış bir annenin bakışlarında düğümlenen, daima hüzündür. O hüznü okuyabilense sadece oğullardır; kendi hikâyesini yalnız annesiyle paylaşabilen oğullar... Bir annenin hikâyesi yazılacaksa onu da bir oğul yazacaktır.

Bir annenin, içli bir kadının, hüzünlü yaşamını okuyorum. Selim İleri, ‘Annem İçin’ kitabını yirmi yıl sonra yeniden yayımladı. Çeyrek asır önce dünyadan göçmüş; tanımadığım, bilmediğim bir kadının yaşamı bu... Fakat ne çok şey söylüyor bana! Anladım ki bütün anneler birbirine benziyor ve bütün oğullar aynı duyguları taşıyor anneleri için. Dünya çirkinleştikçe, bütün iyiliklerin, bütün özlemlerin kapısı anneye açılıyor. Yirmi yıl sonra yeniden annesinin hikâyesine dönen Selim İleri, “Bu çirkin dünyada annemi çok özledim. Bu kitabı yeni insanlar okusun istiyorum. Onlar da annemi sevsinler istiyorum.” diyor. Okuyorum ve okuduğum, 1917’de Adapazarı’nda doğmuş, çocukluğu Kadıköyü’nde geçmiş bir kadının değil, isimsiz bir dağ köyünde doğup büyümüş ve yazık ki çocukluğuna, gençliğine hatta düğününe ait bir tek fotoğrafı bile olmayan annemin hikâyesi. Yaşamları, çevreleri, imkânları ne kadar birbirine uzak olursa olsun, bütün kadınlar aynı ağacın çiçekleri gibi ortak duyarlıklara, benzer acılara ve hüzünlere sahip. İçlerinde bastırdıkları bir uğultuyu taşıyorlar ömür boyu. Kendileri yanıyor, kavruluyor ve fakat açık etmiyorlar acılarını.

Ben henüz, annesiz bir dünyada nasıl yaşanır, bilmiyorum. Gitgide, ancak yılda bir kez görür olduğum annemin telefondaki sesi bile, bu çirkin dünyada üzerime bulaşan kirlerden arındırmaya yetiyor beni. Bir anneyle ne konuşulur telefonda? Hiçbir şey!.. Susulur... Dinlenir yalnızca o uysal, o temiz ve sıcak anne sesi. O konuştukça kirlerinden arınır insan, katılaşan kalbi incelir, yumuşar ve bir çocuk saflığıyla döner yaşama. Anne, konuştukça yeniden, yeniden doğurur oğlunu. Ve siz, o konuşurken uzakta buğulanan gözlerini hayal eder; sesinin şefkatinde ısınırsınız. Bir gün göz göze geldiğinizde, sizin bütün hikâyenizi okur gözlerinizden, annelerin bakışlarından hiçbir şey gizlenmez...

Annesi uzakta olan bir oğul ve oğlu uzakta bir anne... Bir hüzün demeti, kelimeleri olmayan uzun cümleler biriktirirler birbirleri için. Uzun ve içli suskular çoğaltırlar karşılıklı susmalara. Ve ister bilsin oğlu ister bilmesin, bir annenin hayali, dolaşır durur onun gecesinde, gündüzünde. Bir melek gibi, şeffaf kanatlarıyla çirkin dünyanın kirlerinden korur onu.

Yaşı kırka yaklaşmış bütün erkek ‘çocuklar’ gibi, gözlerimde hikâyeler biriktiriyorum anne, bir gün geldiğimde sana anlatmak için. Erguvanlı, morsalkımlı, ayvaçiçekli bir mayıs akşamında, sesinin şefkatinde ısındığım için kendimi bahtiyar sayıyorum. Vietnamlı bir şairin dilinden sesleniyorum sana: ‘Oğlun seni düşünür uzakta bu akşam’...

alıntıdır.